از زنـــدگــی از ایــن همـــه تـــکرار خســــــــــته ام
از هـــای و هـــوی کــوچــه و بازار خستــــــــه ام

دلگــــیرم از ســـــــــــــتاره و آزرده ام ز مــــــــــاه

امشـــــب دگــــر ز هـــر که و هر کـــار خستــــه ام

دل خستـــــه ســــوی خانه تن خستــــه می کشــــم
آخ ... کــــزین حصـــار دل آزار خستـــــه ام

بیــــزارم از خموشـــــی تقویــــم روی میــــز

وز دنـگ دنـــگ ســــاعت دیوار خستـــــــه ام

از او کــــه گفـــت یار تو هستــــم ولی نبــود

از خــــود که بی شکــــیبم و بی یار خســته ام

تنــــها و دل گرفتــــه و بیــــــزار و بی امیــــد
 

از حـال من مپـــرس که بسیــــار خستـــــــه ام

آدمـک آخــرِ دنیــاست، بخند 
آدمـک مـرگ هـمین جاست، بخند 

آن خـدایی که بـزرگش خوانـدی 
به خـدا، مثـل تـو تنهـاست، بخند 

دستِ خطی کـه تـو را عاشـق کرد 
شوخـیِ کاغــذی ماسـت، بخند 

فکر کن دردِ تـو ارزشـمند است 
فکر کن گریـه چـه زیباست، بخند 

صبحِ فردا به شبت نیست که نیست 
تـازه انگار کـه فـرداسـت، بخند 

راستـی آنچـه بـه یــادت دادیم 
پَر زدن نیست کـه درجاسـت، بخند 

آدمــک نغمــهء آغــاز نخوان 
به خــدا آخــر دنیـاست، بخند